Ξ Zwarte vrijdag

In de nacht van donderdag op vrijdag werd ik al heel vroeg wakker van een bonkend hartritme. Terwijl ik stil in bed lag, ging mijn hart te keer met zo’n 140 slagen per minuut. De hele (slapeloze) nacht hield het aan. ’s Morgens maar weer het ziekenhuis gebeld en gelukkig kon ik direct terecht (helden zijn het!).

Hoe is het nu met die ablatie? Nou, die is achter de rug. Afgelopen donderdag mochten we ons om 7 uur ’s morgens melden op de verpleegafdeling cardiologie. Om half acht zoefde ik al weg in mijn bedje op weg naar de cathkamer.

Ik heb de strijd opgegeven. Sinds gister sta ik op de wachtlijst voor een ablatie. Toen de ritmestoornis begin deze week wéér terugkwam besefte ik dat mijn ontkennende aanpak niet tot succes ging leiden. Het gaat me niet lukken om de ritmestoornis weg te houden door heel hard te gillen dat ie wel weg zal blijven. Alsof ie naar me luistert!

Uitgeput zit ik op de bank. Vorige week was week 5 van het medische gebeuren dat begon op de eerste ochtend na onze verhuizing naar ons mooie huisje in Oosterwold.

Wat een gedoe met mijn hartritme afgelopen weken! Na de laatste update was het weer driemaal niets. Vorige week dinsdag naar het ziekenhuis voor een cardioversie. Ik had geluk: de ritmestoornis kon worden gestopt met overpacen. Had niet verwacht dat het zou lukken, maar we troffen een pacemakertechnicus die het als een uitdaging zag de ritmestoornis te slim af te zijn. En dat was ie! Top.