Zwarte vrijdag en een super groen weekend

Ξ Zwarte vrijdag

In de nacht van donderdag op vrijdag werd ik al heel vroeg wakker van een bonkend hartritme. Terwijl ik stil in bed lag, ging mijn hart te keer met zo’n 140 slagen per minuut. De hele (slapeloze) nacht hield het aan. ’s Morgens maar weer het ziekenhuis gebeld en gelukkig kon ik direct terecht (helden zijn het!).

Overleg met de ablatie-cardioloog volgde. Dat er de eerste maanden na een ablatie nog ritmestoornissen voorkomen is niet erg. Maar ze moeten er niet consequent in blijven zitten, want dat maakt dat de kans op herstel van het normale hartritme steeds kleiner wordt. Gelukkig wist de pacemakertechnicus de ritmestoornis te overpacen (geen cardioversie nodig dus; halleluja!), maar de ritmestoornis bleef consequent terugkomen. Ik geloof dat de pacemakertechnicus wel 5 keer overpaced heeft, maar het had geen blijvend resultaat. Hij keek maar naar zijn scherm en probeerde de ritmestoornis te snappen. Toen zag ik een gloeilampje boven zijn hoofd verschijnen 💡. Hij had het idee dat de ritmestoornis begon als mijn hart naar een laag tempo zakte. Een oplossing zou zijn om de ondergrens van mijn hartritme te verhogen. En Eureka, het had effect. Ritmestoornis bleef weg.

Met de ablatie-cardioloog ook overlegd om de sotalol maar weer te verhogen om in ieder geval de kans op succes zo groot mogelijk te laten zijn. Nu heb ik echt een hartgrondige hekel aan de medicatie, maar gezien het feit dat we het nu over een periode van 3 maanden hebben, maak ik daar natuurlijk geen probleem van. Ik snap ook wel dat het nu een gevalletje ‘walking on a thin line’ is.

Opgelucht ging ik naar huis. Er was nog een kans. Maar bij thuiskomst was de ritmestoornis alweer terug. De hele dag bleef ie aanwezig. Ik zag het somber in. Nog voor de bloeduitstortingen van het vele geprik tbv de ablatie weggetrokken waren, leek het erop dat we al konden concluderen dat het voor niets was geweest. God, wat werd ik sacherijnig van dat idee!

Het was ook wel confronterend, want op enig moment ga je echt wel nadenken over de consequenties. Ik werd er recalcitrant van. Vanaf nu alleen nog maar leuke dingen voor ons. We hadden al het plan om de dag erna oude perenbomen te gaan kopen en we namen ons voor dat we dat ook echt zouden gaan doen. Al voelde ik me nog zo slecht, bomen kopen zouden we! 

Ξ Super groen weekend

Na een goede nachtrust werd ik redelijk uitgerust wakker. En voelde ik het nou goed? Was de ritmestoornis weg? Even gecheckt en inderdaad, geen ritmestoornis. Wahoe!!!

Het werd een geweldige dag. De aanhangwagen aangekoppeld en op pad gegaan. We werden ontvangen door Hans junior (9 jaar oud) die ons alles heeft uitgelegd over de perenbomen. Zijn ouders deden dat later nog eens over (fijn om al die informatie twee keer te horen!), maar ik moet zeggen dat Hans junior 95% van de info al gegeven had. Hij kon met zijn 9 jaar zo het bedrijf overnemen.

Er konden maximaal 3 perenbomen in de aanhangwagen. En die namen we dus ook mee. Nog wat boompaaltjes, een sjorband en met een beetje proppen kregen we er 2 jonge kersenbomen ook nog tussen. Alle spanbanden die we hadden werden gebruikt om de bomen stevig vast te zetten en toen konden we huiswaarts. Daar heeft Joost al zijn spierkracht aan moeten wenden om de bomen te krijgen waar we ze hebben wilden, maar het is gelukt! De eerste bomen staan. We zijn er enorm blij mee! 

Zowel zaterdag als zondag bleef de ritmestoornis weg! Het is mij helemaal duidelijk: Joost en ik gaan aan de slag in onze fruitboomgaard. Het lijkt erop dat dat een helende werking heeft. Gelukkig hebben we nog heel veel ruimte om te vullen.

< volgend artikel     ^blogroll^     vorig artikel >