Drie weken Oosterwold

Drie weken wonen we alweer in Oosterwold. Drukke weken, gekke weken, weken waarin ons huisje ons thuis werd. En met ons huisje zijn we erg blij. We hebben het zelf, in samenspraak met onze bouwer ontworpen.

Het is niet dat we daar veel ervaring in hadden dus het was best een beetje spannend hoe het uit zou pakken. Maar we zijn meer dan tevreden. Het voelt als een ruim huisje. En ook vooral als een heel knus huisje, met zoals we wilden, vooral ruimte voor de woonkamer en keuken. De rest is niet zo belangrijk en hoeft niet groot te zijn.

Het is nog wel een beetje kamperen. De keuken is nog niet klaar. De meeste keukenspullen staan nog ingepakt in dozen en voor stromend water moeten we naar buiten. Inmiddels hebben we Klapper (ons caravannetje) opgehaald bij de stalling en thuis gebracht. Hij mag blijven. Zo fijn. In principe kunnen we koken in de caravan, maar van koken kwam niet zoveel. Leven zonder keuken is niet goed voor mijn lijn weet ik inmiddels. Maar goed, dat los ik later wel weer op.

We wassen ook al weken af met koud water. Lekker hygiënisch . Gelukkig draagt iedereen zijn steentje bij en hebben we speciale voorwassers! (Die snijplank stond daar overigens te drogen om weer te kunnen gebruiken, maar gelukkig zagen we op tijd dat we ‘m toch nog maar een keertje moesten wassen ). 

Ξ Keuken en tuin

De eerste weken hebben we zitten wachten op de prijsopgave voor een keukenblad. Alhoewel dat minder passief was dan het misschien klinkt. Joost heeft gebeld, gemaild, weer gebeld, een toezegging gekregen, gewacht en toen begon het verhaal opnieuw. Tegen de tijd dat we klaar waren met wachten en maar naar de Ikea togen om daar houten aanrechtbladen te scoren, werden we gebeld door het aanrechtbladenbedrijf. Dat ze het druk hadden. Nou, laat dan maar.

Toen Joost druk was met bellen over het aanrechtblad, zocht ik contact met een tuinbedrijf. Hier hetzelfde verhaal: bellen, mailen, de belofte krijgen teruggebeld te worden, dan maar weer zelf bellen en uiteindelijk een toezegging krijgen voor een bezoekje. Prijsopgave zou afgelopen donderdag komen; die kwam niet en nu ga ik morgen maar weer bellen .

Normaal gesproken zou ik al lang afgehaakt zijn, maar die luxe kun je je momenteel niet permitteren. De markt is overspannen en dat merk je aan alle kanten. Vooral voor kleine klussen is het moeilijk mensen vinden. We willen graag zo snel mogelijk ons landje strak laten trekken en gras laten zaaien. Daar is het nu een mooi moment voor. Als dat klaar is, hebben we niemand meer nodig. Lijkt me heel erg fijn. En elke keer ben ik weer blij dat we net op tijd waren met de bouw van ons huisje. Ik zou niet graag in deze tijd op zoek moeten naar een aannemer.

Ξ Zaaien

Ik realiseerde me dat ik wel alvast het e.e.a. voor kon zaaien. Gewoon een klein probeerseltje. Nu is het moment om tweejarigen te zaaien. Dus koos ik stokroos, vingerhoedskruid en ridderspoor. Afgelopen donderdag zaaide ik de stokroos en toen ik vanmiddag al piepkleine kiemplantjes zag verschijnen heb ik de rest ook snel gezaaid. Als het lukt kan ik ze rond ons huisje planten nadat alles strak is getrokken en krijgen we volgend jaar mooie bloemen. 

Ξ En voor de rest

Hoe het met mijn hartritme gaat? Slecht. Afgelopen maandag gingen we naar het ziekenhuis om te controleren hoe mijn hart zich hield met de verhoogde, vernieuwde medicatie. Nou, dat was goed. Fijn dus. De daaropvolgende dagen kreeg ik weer wat vertrouwen en ik had het idee dat er een nieuw evenwicht aan het ontstaan was. Maar vrijdagmiddag kreeg ik weer last van boezemfibrilleren. Aanstaande dinsdag word ik wederom in het ziekenhuis verwacht voor cardioversie nummer 8. Mijn cardioloog gaat contact opnemen met een elektrofysioloog om de mogelijke opties te bespreken, want zo kunnen we niet doorgaan. Het zijn geen van allen medicijnen/behandelingen waar ik heel blij van word, maar dat is niet zo relevant geloof ik. Ik heb er geen zin in en ik vind het vooral vervelend dat het boezemfibrilleren voor mijn gevoel zo gekoppeld is aan onze verhuizing naar Oosterwold. Op de ochtend na onze verhuizing begon de ellende. Door die koppeling voelt het soms zelfs als een soort van afstraffing, dat ik niet zoveel mag willen, dat ik wel kan proberen om controle te krijgen over mijn leven, maar dat me dat toch nooit zal lukken. Verstandelijk weet ik wel dat zo’n overtuiging niets toevoegt en dat ik dat beter kan loslaten, maar er is zoveel meer dan alleen de verstandelijke kant. Helaas. Het is de perfecte voedingsbodem voor somberheid. Het scheelt een hoop dat ik me er bewust van ben. Dus ik ga therapeutisch bloemen zaaien en ons huisje knus maken. En we gaan er, ondanks de vermoeidheid, wat vaker op uit. 

moed houdertje

 

< volgend artikel     ^blogroll^     vorig artikel >